Sherlock Holmes, najsłynniejszy detektyw na świecie, znany ze swojej niezrównanej zdolności dedukcji i analizy, znów znalazł się w centrum niezwykłej zagadki. Tym razem sprawa dotyczyła tajemniczego zaginięcia cennego diamentu z domu Lorda Harringtona, prominentnego członka londyńskiej arystokracji. Diament, znany jako „Oko Indy”, był bezcennym klejnotem, którego wartość przekraczała zwykłe wyobrażenia, a jego zniknięcie wstrząsnęło londyńskim światem wyższych sfer.
Zagadka ta nie była jednak zwykłą kradzieżą. Lord Harrington twierdził, że klejnot został skradziony w nocy, podczas gdy wszyscy domownicy głęboko spali, a systemy zabezpieczeń nie wykazały żadnych śladów włamania. To, co sprawiało, że sprawa stawała się jeszcze bardziej skomplikowana, to fakt, że diament był przechowywany w sejfie, do którego dostęp miało tylko trzech ludzi: Lord Harrington, jego żona Lady Elizabeth i ich najbliższy zaufany, Sir Charles Baskerville.
Holmes, zawsze gotów na wyzwania, które mogłyby zaspokoić jego niezwykłe zdolności dedukcyjne, z zapałem podjął się sprawy. Wraz ze swoim niezawodnym przyjacielem i kronikarzem, doktorem Johnem Watsonem, odwiedził posiadłość Harringtonów, by dokładnie zbadać miejsce zdarzenia.
Pierwszym krokiem było dokładne zbadanie sejfu, z którego zniknął diament. Holmes szybko zauważył drobne, prawie niewidoczne rysy wokół zamka sejfu, co wskazywało na to, że ktoś próbował go otworzyć za pomocą subtelnej i wyrafinowanej techniki, znanej jako lockpicking. To odkrycie szybko obaliło teorię o wewnętrznym sprawcy, gdyż każda z trzech osób mających dostęp do sejfu nie potrzebowałaby stosować takich metod.
Następnie Holmes skupił swoją uwagę na oknach i drzwiach posiadłości. Zauważył pewne subtelne znaki na parapecie okiennym, które sugerowały, że ktoś bardzo zręczny mógł się dostać do środka, przemykając przez jedno z wyższych okien. To był pierwszy solidny trop, który mogłby wskazywać na tożsamość złodzieja.
W międzyczasie, Holmes i Watson przeprowadzili serię rozmów z domownikami i służbą. Wszyscy zdawali się być szczerze zdumieni zniknięciem diamentu, a ich alibi na noc kradzieży było mocne i potwierdzone przez inne osoby. Holmes, słynący z umiejętności czytania z ludzkich zachowań, nie zauważył żadnych oczywistych oznak kłamstwa czy ukrywania informacji.
Rozwiązanie zagadki nadeszło, gdy Holmes zwrócił uwagę na mały, ale znaczący szczegół, który większość ludzi by przeoczyła – ślady błota o unikalnym składzie, znalezione w ogrodzie. Skład błota wskazywał na to, że pochodziło z rejonu rzeki Thames, co było niezwykłe, biorąc pod uwagę lokalizację posiadłości. Holmes wyciągnął wniosek, że złodziej musiał przybyć i uciec drogą wodną, co znacznie zawęziło krąg podejrzanych.
W końcu, po skomplikowanej serii dedukcji i błyskotliwej pracy detektywistycznej, Holmes zidentyfikował sprawcę jako znanego klejnotnika z Londynu, który niedawno odwiedził posiadłość pod pozorem oceny kolekcji biżuterii Lorda Harringtona. Ten klejnotnik, mając dostęp do domu oraz wiedzę na temat sejfu i jego zawartości, wykorzystał swoje umiejętności, by zaplanować i przeprowadzić kradzież, a następnie zmylić śledczych, udając, że diament został skradziony przez kogoś z wnętrza domu.
Holmes i Watson, dzięki swojej niezrównanej pracy detektywistycznej, nie tylko odzyskali cenny diament, ale także zapewnili sprawiedliwość, ujawniając i doprowadzając do aresztowania sprawcy. Rozwiązanie tej zagadki raz jeszcze udowodniło, że Sherlock Holmes był mistrzem dedukcji, a jego metody śledcze były daleko wyprzedzające swoje czasy.
Z myślą o nowo odkrytym tropie, Sherlock Holmes i doktor Watson udali się nad brzeg Tamizy, aby zbadać potencjalne miejsca, które złodziej mógł użyć do dostania się do wody i ucieczki z cennym łupem. W trakcie śledztwa natknęli się na małą, ukrytą przystań, która była rzadko używana przez mieszkańców okolicy. Wśród starych łodzi i sieci rybackich, Holmes znalazł ślady świeżego błota, identycznego z tym, które odkrył wcześniej w ogrodzie Harringtonów.
Dodatkowo, na jednej z łodzi znaleźli skrawek materiału, który wydawał się być częścią większej tkaniny. Holmes, ze swoją charakterystyczną dokładnością i zamiłowaniem do szczegółów, zauważył, że był to rodzaj materiału używanego do produkcji ekskluzywnych garniturów, jakie nosiła londyńska elita. To odkrycie połączyło miejsce ucieczki z kręgami społecznymi, w których przemieszczał się złodziej, sugerując, że mogło chodzić o kogoś, kto nie tylko znał wartość diamentu, ale również miał środki i wiedzę, by zorganizować tak śmiałą kradzież.
Wrócili do posiadłości Harringtonów, aby skonfrontować się z trzema głównymi podejrzanymi: Lordem Harringtonem, Lady Elizabeth i Sir Charles’em Baskerville. Holmes zaprezentował swoje odkrycia, podkreślając, że złodziej musiał mieć nie tylko dostęp do sejfu, ale również znać plany domu i być wystarczająco zaznajomionym z okolicą, aby wykorzystać rzekę jako drogę ucieczki.
W tym momencie Holmes zwrócił szczególną uwagę na reakcję Sir Charlesa Baskerville. Zauważył subtelne zmiany w jego zachowaniu – lekkie zaczerwienienie i niepewność w głosie, gdy odpowiadał na pytania. Holmes przypomniał sobie również, że Sir Charles często uczestniczył w wycieczkach łodzią po Tamizie, co czyniło go jedyną osobą, która miała zarówno wiedzę, jak i umiejętności, by dokonać takiego czynu.
Z naciskiem na detale i niestrudzoną obserwację, Holmes przedstawił swoją teorię: to Sir Charles Baskerville był mózgiem za kradzieżą diamentu. Planował on wykorzystać swoją pozycję zaufanego przyjaciela rodziny Harringtonów, by dokonać kradzieży i uciec niezauważony, korzystając z rzeki jako środka transportu. Ślady błota i skrawek materiału były niezbitymi dowodami jego wizyty w przystani, a jego znajomość rzeki umożliwiła ucieczkę.
Sir Charles, postawiony w obliczu niezbitych dowodów i genialnej dedukcji Holmesa, przyznał się do winy. Motywacją okazały się długi hazardowe, które zmusiły go do podjęcia desperackiego kroku.
Lord i Lady Harrington byli zszokowani zdradą przyjaciela, ale byli niezmiernie wdzięczni Holmesowi i Watsonowi za rozwiązanie sprawy i odzyskanie bezcennego diamentu. Sherlock Holmes ponownie udowodnił, że żadna zagadka nie jest dla niego zbyt skomplikowana, a jego metody dedukcji pozostają niezrównane.
Tak zakończyła się kolejna przygoda Sherlocka Holmesa, który, wraz z niezawodnym Watsonem, przywrócił do Londynu.